Bismillahirrahmanirrahim

Soru-630: Hocam, mektebimize ilgi duyan bir arkadaş var; kaç kez camimizde programlarımıza katildi, ama arkadaş diyor ki: “Ehlisünnet Ehlibeyte hakkettiği değeri vermiyor, ama 4-5 kez caminize programlarınıza katildim; sizler de Peygamber efendimizi ihmal ediyor, gerektiği gibi yad etmiyorsunuz. Yani “Ben ilmin şehriyim Ali kapısıdır”, ama siz bir türlü kapıdan içeriye girmiyorsunuz. Sohbetlerinizde peygamberimizin adi çok az geçiyor, hep hadisler, misaller vs. 12 imamlardan, neden peygamberimize ağlamıyorsunuz?”

Simdi muhterem, hocam, sizin bu konudaki fikrinizi öğrenmek istiyorum, inşallah arkadaşa da cevabinizi ulaştırırım.

Cevap-630: Muhterem kardeşim, bu kardeşlerin yanıldığı, ya da bilmedikleri asıl nokta şudur ki Ehlibeyt'i Ashapla kıyaslıyorlar. Dolayısıyla da Ehlibeyt'in sözlerini her hangi bir sahabinin sözleri gibi görüyorlar. Oysa Ehlibeyt mektebi tamamen farklı düşünmektedir. Biz Ehlibeyt'i Resulullah'ın (s.a.a) ilim ve irfanının varisleri olarak görüyoruz. Onların kendisi bize, biz ne söylüyorsak Resulullah'tan söylüyoruz, buyurmuşlardır. İmam Cafer-i Sadık (a.s) şöyle buyurmaktadır:

"Benim hadisim, babamın hadisidir. Babamın hadisi, dedemin hadisidir;  dedemin hadisi Hüseyn'in (a.s) hadisidir. Hüseyn'in hadisi, Hasan'ın (a.s) hadisidir. Hasan'ın (a.s) hadisi, Emirü'l-Muminin'in (a.s) hadisidir. Emirü'l-Mu'minin'in (a.s) hadisi, Resulullah'ın (s.a.a) hadisidir. Resulullah'ın (s.a.a) hadisi, Allah'ın sözüdür." (Camiu Ehadisi'ş-Şia, c.1, s.127)

Dolayısıyla biz, ister direk Resulullah'tan bir şey nakledelim, ya da Ehlibeyt'in diliyle bir şeye istişhad edelim, hepsinin kaynağının Resulullah'a dayandığı kanaatindeyiz.

Resulullah'a ağlama konusuna gelince, evvela Resulullah'ın rıhlet günlerinde meclislerimizi katılırsa, ağlayıp ağlamadığımızı, ya da ne yaptığımızı görür.

Ama eğer şunu kastediyorsa, Hz. Hüseyn'e ağladığımız kadar Resulullah'a ağlamıyoruz. Bu elbette doğrudur.

Şia’da Hz. Hüseyin ve Kerbela şehitlerinin hatıratını zinde tutmaya verilen önem kadar hiçbir şeye önem verilmemiştir. Bunu biz bunu bizzat Resul-i Kibriya’nın (s.a.a) kendisinden öğrenmişiz. Allah’ın Habib’i, defaaten Hz. Hüseyn’e ve başına geleceklere ağlamış ve ashabını, ehlibeytini ağlatmıştır. Hatta bunu bizzat Allah’ın emriyle yaptığını söyleyebiliriz. Zira olacak o acı ve feci olayları Resulullah’a Allah tarafından nazil olan Hz. Cebrail (a.s) haber vermiş ve Resulullah’ı ağlatmıştır. Yine bunu biz, Resulullah’ın ilim ve irfanının varisleri olan ve ümmete emanet olarak bırakılıp, kendilerine sarıldığımız takdirde dalaletten korunacağımıza dair garanti verilen Ehlibeyt İmalarından öğrenmişizdir. Onlar hem kendileri buna önem vermiş, hem de taraftarlarını buna teşvik etmişlerdir. Bu Hz. Hüseyn’in her kesten üstün olduğundan dolayı değildir; onun özel konumundan dolayıdır. Örneğin Hz. Ali makam ve mertebede Hz. Hüseyin’den üstün olmasına rağmen, onun bile şehadet yıl dönümünde Hz. Hüseyn’e verilen önem verilmemiştir. Bunun sebebi Hz. Hüseyn’in emsali tarihte görülmemiş bir zulüm ve gaddarlığa, hem de din adına ve hilafet sancağı alında uğramış olması ve Hz. Hüseyn’in yok olmaya yüz tutan İslam’ın ihyası için gösterdiği emsalsiz fedakârlığıdır ki bu İlahi ve şanlı kıyamın zinde tutulması, zalimlere ve İslam düşmanlarına karşı mücadele ve fedakârlık ruhunu coşturma ve Hüseyni kıyamın mesajlarını insanlara ve nesillere ulaştırmada eşsiz bir rol oynamıştır ki Şia’nın tarihte zalimlere karşı verdiği mücadeleden az buçuk haberdar olan her münsif insan Kerbela kıyamının bundaki hayati rolünü asla inkar edemez.